Føroysk fyrisøgn - 10. nov.

Ólavur hevur júst verið til roynd í føroyskum, náttúru og tøkni og støddfrøði. Hann gongur/ í 6. flokki. Honum dámar væl at ganga í skúla, og hann heldur, at tað hevur gingið væl við royndunum. Hann er serliga glaður fyri, at tað hevur gingið so væl í føroyskum, tí hann hevur búð so stutt í Føroyum.

Ólavur býr í Havn, men her hevur hann ikki altíð búð. Hann flutti til Havnar úr Noregi fyri trimum árum síðani. Mamma Ólav er norsk, og pápin er føroyingur. Bæði mamma og pápi Ólav hava alla tíðina ætlað at búð í Føroyum, men tey hava bæði lisið í Noregi, so tey fluttu ikki til Føroya, fyrr enn tey vóru liðug at læra. Mamman arbeiðir nú sum fiskifrøðingur og pápin er blaðmaður.

Ólavi dámar væl at búgva í Føroyum, men onkuntíð leingist honum aftur til Noregs. Har er alt so nógv øðrvísi enn í Føroyum. Serliga saknar hann kavan. Hann stóð altíð nógv á skíðum, tá ið hann búði í Noregi, og tað dugdi hann eisini heilt væl. Í Føroyum er næstan aldri so mikið av kava, at tað ber til. Um tvær vikur verður páskafrítíðin, og tá fer Ólavur saman við familjuni til Noregs at vitja ommuna og abban. Hann gleðir seg og vónar, at tað fer at vera so mikið kalt, at kavi er í fjøllunum, tí tey hava bílagt pláss á einum skíðstaði í nakrar dagar. 

Føroysk fyrisøgn 20. oktober
             

Drós situr við telduna. Hon er inni á Facebook. Vinkonur hennara hava  leingi flent eftir henni,  tí hon ikki leggur  so nógv í teldur,  og tær hava allar reypað av,  hvussu nógv vinfólk,  tær hava á Facebook.

Drós legði í fyrstani  ikki lag í,  hvat tær søgdu,  men sum vikurnar gingu,  og tær prátaðu  um øll vinfólkini,  føldi hon seg uttanfyri.

Sólja, besta vinkona hennara,  lovaði at hjálpa henni í gongd, og nú situr hon  við telduna  eins og allar  hinar genturnar í flokkinum.  Hon følir, at hon nú  er við í prátinum aftur,  og hon hevur  longu fingið nógv vinfólk  úr ymsum bygdum í Føroyum.  Hon hevur eisini  vinfólk aðrastaðni enn í Føroyum,  t.d. Jónas úr Noregi,  Helgu úr Íslandi  og Sáru úr Grønlandi. Hon kennir tey øll,  tí tey hava øll  fyrr búð í Føroyum.

Drós hevur gjørt av  bara at fáa sær vinfólk,  ið hon kennir,  tí hon hevur  so ofta hoyrt, at tað kann vera vandamikið  at samskifta við fremmand fólk  á telduni. Hesi kunnu vera  heilt onnur,  enn tey siga  seg vera.

Drós hyggur,  um hon hevur fingið  nøkur boð,  men tað hevur hon ikki. Hon skrivar eina heilsan  til Sáru,  ið hevur føðingardag,  leggur seg so á sofuna  at hvíla seg eina løtu,  áðrenn hon skal  venja flogbólt. Hóast hon er  glað fyri vinfólkini á Facebook, so er tað stuttligari  at vera saman við  veruligum vinfólki. 

Drós spælir flogbólt  við gentum 12 ár  hjá SÍ. Henni dámar sera væl  at spæla flogbólt. Liðið hjá henni hevur klárað seg væl í kappingunum,  sum hava verið. Tær hava ongantíð vunnið,  men hava tríggjar ferðir  verið nummar tvey.  Drós hyggur altíð,  tá ið bestu liðini  í bygdini spæla,  og hon var eisini í Havn,  tá ið kvinnurnar vunnu steypafinaluna. Tað var ein góður dagur fyri bygdina.

Føroysk fyrisøgn - 29. sep. 2025
 

Jógvan hevur fingið ein fittan hundahvølp. Hann hevur leingi ynskt sær hund, og í gjár kom pápin  til hús við einum hvítum  og svørtum hvølpi,  sum hann hevði  fingið frá einum vinmanni.

Jógvan var sum vera man  glaður fyri hvølpin.  Hann fór eftir eini kurv,  ið hann legði  lítla hvølpin í.  Mamman vildi hava  kurvina í køkinum,  men har stóð hon ikki leingi, tí tá ið Jógvan fór inn í kamarið,  hevði hann kurvina og hvølpin við sær.

Jógvan liggur í songini  og hyggur eftir hvølpinum.  Hann kennir seg so glaðan. Hann kínir hvølpinum,  sum liggur og  ringir seg saman í kurvini.  Jógvan er errin av,  at hann nú er hundaeigari.  Besta vinkona hansara, Hanna,  hevur altíð átt djór.  Hon eigur ein stóran hund,  tvær kettur og tvær ryssur.  Henni dámar so væl at ríða.  

Jógvan tekur fartelefonina  úr lummanum.  Hann sendir Honnu eini sms-boð, har ið hann biður  hana koma til sín,  tí hann hevur  nakað stuttligt at vísa henni. Jógvan hevur ikki  meira enn sent boðini,  so er svar á hansara telefon.  Jú, hon kemur beinanvegin.

Hanna er skjót.  Jógvan vísir henni hvølpin,  ið hann longu hevur kallað Snar. Hanna fer yvir til kurvina  og tekur Snar upp.  Sum hann er mjúkur og fittur. Hon leggur  hann aftur í kurvina  og ger seg til at fara.  Tey gera av  at hittast aftur um kvøldið.

Fyrisøgn 22. september

Høgnar eigur nógvar góðar fløgur. Tá ið hann er einsamallur inni, situr hann ofta í stovuni og spælir tónleik, men táið foreldrini koma til hús, fer hann upp á loftið við øllum fløgunum, tí hann hevur eisini fløgu-spælara har uppi.

Kamarið hjá Høgnari er ikki so stórt, men tað er vakurt, ljóst og hugnaligt.

Høgnar hevur lagt allar  tær bestu fløgurnar inn í skápið. Har liggja tær millum buksur, blusur og troyggjur.

Høgnar ætlar at keypa eina hill til fløgurnar. Hann bíðar eitt sindur, tí at hann fyllir skjótt, og hann veit, at nøkur longu hava keypt honum gávu.

Seinast, hann fylti, fekk hann nógvar góðar gávur, og hann hevur sagt, at hann ynskir sær eina fløgu hill.  

Høgnar fyllir 12 ár. Hann gongur í fimta flokki í Vágs skúla. Eftir summarfrítíðina fer hann í sætta flokk, og tað gleðir hann seg til.  

Í summarfrítíðini fer hann til Klaksvíkar at vitja Beintu. Beinta eigur tvær kettur, og pápi hennara eigur tvær ryssur.

Høgnari dámar væl at ferðast í Klaksvík, men hann er eisini glaður, tá ið hann kemur aftur til Vágs.

Fyrisøgn 15. september

Í dag ætli eg mær niðan á vatnið at spæla við skipið, sum eg havi fingið frá pápa mínum. Eg fari at spyrja Jón, um hann tímir við. Eg vóni, at hann kemur við, tí eg keði meg altíð, tá ið eg spæli einsamallur. Jón eigur eisini eitt skip. Tað er eitt stórt skip, nógv størri enn mítt, men mítt er vakrari enn hansara. Eg haldi næstan, at skipið hjá mær er vakrasta skip í bygdini.

Hvørt kvøld seti eg skipið inn í skápið í gongini. Eg vildi heldur havt tað uppi á loftinum, men pápi sigur, at best er at seta tað í neystið, tí har fær tað frið. Eg vænti, at eg fari at gera, sum hann sigur.

Fyrisøgn 8. september 2025.

Vit fyrireika okkum heima.

Fyrisøgn 1. september

Vit fyrireika okkum heima.

Fyrisøgn 25. august

Vit fyrireika okkum heima.

Fyrisøgn

Vágur, t. 5. mars 2011/ Góði Pætur /

Í dag hendi/ nakað sera stuttligt/ í skúlanum. Vit prátaðu um,/ hvørjar oyggjar í Føroyum,/ vit høvdu vitjað,/ tá ið flokslærarin/ hjá okkum segði,/ at hann ætlaði/ at fara á seturskúla/ við okkum/ seinni í mánaðinum./ Fyrst helt eg,/ at vit skuldu fara/ onkran stuttan túr,/ men hann hevði/ heilt aðrar ætlanir./ 

Tú kanst ikki gita,/ hvar vit fara./ Vit fara til Toftir/ í fýra dagar/ og skulu búgva/ í ítróttarhúsinum á Svangaskarði./ Eg veit, at tú/ eisini hevur verið/ har við flokkinum,/ og helst hevur tú/ eisini sæð/ nógvar fótbóltsdystir/ á grasvøllinum á Toftum,/ tí eg veit,/ hvussu stóran áhuga,/ ið tú hevur/ fyri føroyska landsliðnum./ 

Eg havi aldri /áður verið á Toftum,/ so eg gleði meg /so nógv./ Tað er so tíðliga/ á árinum,/ at vit neyvan/ sleppa at síggja/ nakran fótbóltsdyst,/ men vit sleppa/ at nýta vøllin/ so nógv,/ sum vit hava/ hug til./

Umframt at spæla/ á vøllinum skulu vit /eisini gera/ ymiskt annað./ Eg veit,/ at vit skulu/ vitja Fríðrikskirkjuna,/ sum eg bara/ havi sæð á myndum./ Hon sær/ sera vøkur út / og er eisini/ ein av nýggju kirkjunum/ í Føroyum./

Ætlanin er eisini/ at fara/ ein langan rennitúr/ runt um Agnið./ Eg haldi,/ at teinurin er

/umleið 10 km /til longdar,/ so vit vera /helst troytt tann dagin./

Vónandi síggjast/ vit skjótt./ 

Blíðar heilsanir

Maria/  

Fyrisøgn

Her situr Alva./ Framman fyri henni/ liggur roknibókin opin./ Men Alva tímir ikki/ at rokna./ Hon heldur einum hárlokki/ millum fingrarnar/ og hyggur niður yvir skúlagarðin./ Fyrst kemur ein ketta,/ ið kanska er vilst./ So sær hon tvey úr framhaldsdeildini standa / og kyssast yviri við súkklulagið./ Tey mundu halda ongan síggja seg./ Tannáringarnir mussast leingi,/ og Alva hyggur,/ til Ursula snarar sær á/ at síggja,/ hvørjum Alva hyggur at./ Tá ið Ursula fær eyga á/ tey bæði, sum mussast,/ skumpar hon undir Alvu og gnisar./ Ikki hart, men nóg mikið/ til at Lena hyggur hvassliga/ at teimum./ Alva suffar/ og fer aftur at rokna./

Og har situr Viktor,/ aftast í flokkinum./ Viktor er ein av teimum stillu dreingjunum,/ sum sleppur at sita har afturi./ Hann tyggur blýantin/ og kveitir at klokkuni/ yvir hurð-ini./ Eitt korter til trý./ Um eitt korter sleppa tey./ Tá ið ringt er út, skal hann ringja/ á arbeiðsplássið til mammu/ og spyrja,/ um hann skal ganga til hús./ Kanin hansara/ -  hon eitur Hoppa –/ var eitt sindur løgin í morgun./ Tóktist móð og át onki/einki./ Bara hon ikki er sjúk./ Viktor bendir stólin afturav móti vegginum, rembir sær og geispar./ Fjúrtan minuttir./ Trettan./ Tólv./

Spurdi tú Alvu,/ hvat henni dámdi Viktor,/ svaraði hon,/ at hann er fittur./ Hann kemur ikki í bólk við teim dreingjunum,/ sum rópa og beistast og troka seg fram/ í bíðiraðnum í matstovuni./ Tá ið tey gingu/ í fyrsta flokki,/ spældu Viktor og Dan ofta/ við hana og Ursulu/ eftir skúlatíð./ Tey gjørdu koyggjur í kamarinum, sum tey høvdu til órudd./ Nú ið tey ganga í triðja,/ spæla dreingir og gentur/ næstan ikki/ við hvørt annað./ Nøkur í flokkinum hava spurt um forlovilsi/ og eru nú saman./ Alva undrast á,/ hvat ið tey gera,/ tá ið tey eru saman/ uttan at mussast,/ tá ið ongin/eingin sær./

Spurdi tú Viktor, hvat ið honum dámdi Alvu,/ mátti hann hugsa seg um eina løtu./ Hann hevur líka sum/ ikki hugsað um hana,/ síðani tey sum smá/ spældu saman./ Viktor hugsar ikki nógv/ um genturnar í flokkinum./ Tær eru har og tosa og gnisa og hava loyndarmál,/ men tey viðvíkja ikki honum./ Viktor hevði hugsað eina løtu,/ og so hevði hann sagt, at Alva er bara fitt./ Fitt av gentu at vera./ Ikki ein, sum gongur og skapar sær./ Rættiliga fitt eisini,/ hevði Viktor sagt./ So mundi hann farið at tosað um okkurt annað./ Kaninir til dømis./

Hetta er ein vanligur,/ gráur dagur í februar./ Hvørki teirra veit,/ at tey skjótt fara at verða skotin/ í hvørt øðrum./

Tað er Annika Thor, sum hevur skrivað bókina,/ Reytt hjarta bláur firvaldur./ Bókadeild Føroya Lærarafelags hevur givið hana út í 2002./

Karl N. Hansen týddi bókina/ úr svenskum./

Fyrisøgn

Ross mítt
Mín áhugi fyri rossum  byrjaði/, tá ið eg og ein vinkona mín/ sóu eina sera vakra ryssu/ vesturi á Eiðinum/. Hon var reyðbrún við longum brúnum faksi/. /Vit hildu hana vera/ so flotta/ og vitjaðu hana/ hvønn dag í langa tíð/.

/Ein vetrardag, tá ið eg hevði verið/ og vitjað vinkonu mína/, skuldi eg fara/ at síggja ryssuna/ og geva henni nakrar gularøtur/. /Men tá var hon ikki har/. /Eg minnist/, /at eg bleiv so kløkk/. Mundi hon vera sjúk/? Eg  ringdi til mannin/, ið  átti ryssuna og spurdi/, hvar hon var/. Jú, hann hevði tikið hana/ heim í fjósið hjá sær/ og sett hana/ á bás saman við/ einum øðrum hesti/ og eini kúgv/.

/-Har stendur hon í vetur/, /segði maðurin/. Eg fór ofta yvir til mannin/ tann veturin at vitja ryssuna/, meðan hon stóð inni/. Eg fór ofta um kvøldið/, áðrenn eg fór í song/.

Tá ið ryssan kom út aftur á bøin/ summarið eftir/, fór eg stuttar ríðitúrar við henni/. Men tað var eisini/ stuttligt hjá henni at sleppa útaftur/ aftan á tann langa veturin/ í myrka fjósinum/. Tað var so spennandi/. Tað einasta/, sum eg tosaði um/, var um ross/, og at eg ynskti mær/ eina ryssu/, men mamma og pápi vildu ikki/.

/-Tað tekur so nógva tíð/, segði pápi/. - Betri er, um tú ynskir tær/ okkurt annað, segði  mamma/.

/Fyrr vóru rossini í Føroyum/ brúkt til tungt arbeiði/, tí tá vóru ongir traktorar og bilar/, men í dag eru rossini meiri sum eitt frítíðarítriv/.

/Eg lærdi rossini/ ymisk kynstur/. Tey lærdu at bakka/, eg lá undir teimum/, og eg kundi standa uppi á teimum/ og ymiskt annað/.

/Hetta helt á í eini tvey ár/, og mamma og pápi sóu/, at áhugin var sera stórur/, og at eg dugdi væl/.

/Síðani flutti eg/ av oynni í skúla norðanfyri/ í eitt hálvt ár/ og kundi ikki vera/ so nógv/ saman við rossunum/.

/Ein sunnudag fyrst í november/, hugdi eg á alnetið/, og har sá eg/ tað fittasta/ eitt ára gamla ryssufylið/, sum var til sølu/. Konan, ið átti tað/, búði á Viðareiði/. Eg visti bara/, at hetta var tað rossið/, sum eg vildi hava/. Tá ið eg kom norður/ og fór at hyggja at tí/, visti eg beinanvegin/, at hetta var júst mítt ross/. Eg ringdi til mammu og segði/, at hetta var/ tað einasta rossið/, sum eg vildi hava/.

/Tvær vikur seinni/ stóð tað fitta fylið/ á beiti  heima hjá okkum/. Tað er flekkut/, hvítt og brúnt/,  júst sum eg ynskti mær/.

Eg  gav tí navnið Flyksa/. Navnið er íslendskt/, og á føroyskum/ merkir tað flykra/.